Nov. 1, i went to cemetery to visit our loved ones who already passed away, akala ko nung una baka hindi ako makakapunta, pero yun nga naka-visit din ako. Pagdating ko sa cemetery, napaka -init! at maraming tao! sobrang siksikan at sari-sari ang amoy- may amoy adobo, amoy pakbet, amoy shawarma at amoy paksiw, pati yung t-shirt ko nakisali rin sa samu't-saring amoy(yung shirt lang ha.) Ewan ko ba, ba't yung fave shirt ko pa ang nagkaroon ng amoy na ganun, naligo naman ako ng pabango, pero lakas ng power ng stinking shirt ko.
Sa dami ng tao na nanduon, nahiya tuloy ako. Hindi kase ako sanay magsuot ng ganun. May dala akong messenger bag, pero ewan ko kung ba't di ko naisipan na magdala ng extra shirt man lang. Siguro sa pagmamadali. At sa gitna ng kainitan, akalain mo ba namang biglang umulan ng malakas, buti na lang may dala akong mini-payong sa bag ko (yung tipong pag nasobrahan ng tiklop eh pwedeng bangkang papel sa liit.) Hindi nakuntento ang ulan, nilakasan talaga ni
ya ang buhos niya, heto na, nabasa nako ng tuluyan.
After half an hour or more, tumigil na rin si ulan. At bigla namang umaraw. Ang sarap sa pakiramdam. Malagkit. (uso naman daw ang rice cake pag araw ng patay.) Prang gusto ko nang umuwi, pero hindi pa pwede dahil may dadaanan pa ko ng gabing iyon sa sementeryo sa Malabon. Ang amoy ko? overpowering na! umupo na lang ako sa tabi ng kapatid ko at nag patuyo ng mala-basahan kong shirt. The worst eh i'm so short on cash that day and wala akong dalang car! Buwiset! ba't ba sa lahat naman ng day eh dun ko pa nakalimutan mag dala ng extra cash! tuloy sana nakabili ako ng shirt.
Siguro hindi ako nakapag-prepare nung day na yun kase kala ko hindi ako makakaalis. Pero okay lang, kahit na short sa cash eh, puro kain naman ako. kase ang daming hinandang pagkain, sobra! tsaka masaya naman ako't nabisita ko at naipag-pray ko lahat ng dapat kong pasalamatan na mga loved ones nung day na yun. Kahit na umulan at hindi nakapunta yung regular kong ka-buddy na kasa-kasama ko sa Malabon, fulfilled naman ako at nagawa ko lahat ng dapat kong gawin nung day na yun.
Bry first absent mo 'to!
"Love me when i least deserve it, because that's when i need it most."
Sa dami ng tao na nanduon, nahiya tuloy ako. Hindi kase ako sanay magsuot ng ganun. May dala akong messenger bag, pero ewan ko kung ba't di ko naisipan na magdala ng extra shirt man lang. Siguro sa pagmamadali. At sa gitna ng kainitan, akalain mo ba namang biglang umulan ng malakas, buti na lang may dala akong mini-payong sa bag ko (yung tipong pag nasobrahan ng tiklop eh pwedeng bangkang papel sa liit.) Hindi nakuntento ang ulan, nilakasan talaga ni
ya ang buhos niya, heto na, nabasa nako ng tuluyan.After half an hour or more, tumigil na rin si ulan. At bigla namang umaraw. Ang sarap sa pakiramdam. Malagkit. (uso naman daw ang rice cake pag araw ng patay.) Prang gusto ko nang umuwi, pero hindi pa pwede dahil may dadaanan pa ko ng gabing iyon sa sementeryo sa Malabon. Ang amoy ko? overpowering na! umupo na lang ako sa tabi ng kapatid ko at nag patuyo ng mala-basahan kong shirt. The worst eh i'm so short on cash that day and wala akong dalang car! Buwiset! ba't ba sa lahat naman ng day eh dun ko pa nakalimutan mag dala ng extra cash! tuloy sana nakabili ako ng shirt.
Siguro hindi ako nakapag-prepare nung day na yun kase kala ko hindi ako makakaalis. Pero okay lang, kahit na short sa cash eh, puro kain naman ako. kase ang daming hinandang pagkain, sobra! tsaka masaya naman ako't nabisita ko at naipag-pray ko lahat ng dapat kong pasalamatan na mga loved ones nung day na yun. Kahit na umulan at hindi nakapunta yung regular kong ka-buddy na kasa-kasama ko sa Malabon, fulfilled naman ako at nagawa ko lahat ng dapat kong gawin nung day na yun.
Bry first absent mo 'to!
***
"Love me when i least deserve it, because that's when i need it most."
No comments:
Post a Comment